Ülkü Çoban yazdı, “İnsanda Vefa Var mı?”

Ruhumuza işleyen ‘kullan-at’ zihniyeti, adeta fabrika ayarlarımızı bozdu.
Zor zamanlarımızda elimizi silip rahatladığımız mendil, iş bitince çöpü boyluyorsa,
insanda vefa aramak artık ne kadar anlamlı olabilir?
Sadakat, değer bilmek ve vefa… Hepsi birer nostaljiye dönüşüyor yavaş yavaş.

Geçenlerde sordum ustama:
“Usta, insanda vefa kaldı mı?”
Derin bir nefes aldı, sigarasından dumanı ağır ağır gökyüzüne savurdu. Gözlerini uzaklara dikti, sonra da kelimeleri tartarak konuştu:
“İnsanda vefa arama! İnsan, sıcakta ağacın gölgesine sığınır… Soğukta aynı ağacı keser, yakar, ısınır.”
Sözün bittiği yer burası olmalıydı. Ne desen eksik, ne desen fazla olurdu. İnsanlık hâlâ bu çelişkide debelenip duruyor. İşine yararken seni baş tacı eder, işi bittiğinde dönüp bakmaz bile.
Vefa, artık nostaljik bir sözcük; eskilerin anlattığı, yaşanmış ama unutulmuş bir değer sanki.
Zaman değişti derler ya… Belki de zaman değil, biz değiştik. Hızla tüketiyoruz her şeyi: bin sevgiyi, dostluğu, anıları… Ve en çok da birbirimizi. Eskiden bir dostun omzu dünyanın yükünü hafifletirdi. Şimdi bir selamın bile anlamı sorgulanıyor. Ne çıkarı var acaba, diye.
Vefa, artık sadece İstanbul’da bir semt adı mı kaldı?
Belki…
Ama belki de biz yanlış yerde arıyoruz. Vefayı kalabalıklarda değil, sessizliğin içinde aramalı. Paylaşılmayan iyilikte, karşılık beklemeden yapılan fedakârlıkta. Belki de vefa, hâlâ bir yerlerde yaşayanların içinde kıvılcım gibi yanıyordur. Görmeyi bilen gözlere…
Ustamın sözü kulağımda çınlıyor hâlâ.
Belki haklı. Belki de biz, bir ağacın gölgesine fazla bel bağladık. Unuttuk ki, insanın doğası menfaatle sınanır. Ama yine de içimde bir ses var: Vefa yoksa, hatırlatmak da bizim görevimiz.
Unutmayın dostlar bir acı kahvenin kırk yıl hatırı vardır.
Bol acı kahveler….